Jip was mijn clown van de roedel: altijd vrolijk en soms op haar manier ondeugend. Ook was ze ontzettend aanwezig in haar gewoontes: in de ochtend altijd met haar wandelen, even alleen aandacht en lekker verwend worden, ze kwam me halen, zodat ik het niet vergat. ’s Middags tegen etenstijd kwam ze me halen, zodat ik niet kon vergeten te voeren. Ieder rondje naar de wei, Jip stond voor me om het maar niet te vergeten. Chronologisch was Jip nog niet aan de beurt, maar ze had grote pech. De laatste week van haar leven is een rollercoaster geweest. Maandag is ze gaan overgeven, dinsdag naar de dierenarts, woensdag weer terug en een spoedoperatie ondergaan vanwege vermoeden na echo dat er ‘iets’ in de darmen zat. Onvoorstelbaar als je dan ziet wat daar uit is gekomen en waar we niets van gemerkt hebben. Er volgen twee spannende dagen waarin Jip intensief door de dierenarts  wordt gecontroleerd en behandeld. Vrijdagavond verslechtert ze opeens heel snel en mocht ik direct met haar komen bij mijn eigen dierenarts. Met zeer weinig hoop is ze toch nog opengemaakt, maar al gauw was duidelijk dat dit een lijdensweg zou gaan worden. We hebben Jip niet meer wakker laten worden. Het gemis is groot!

WELTERUSTEN LIEVE JIP, met je eeuwig kwispelende staart!